Blues Om Wat Blijft

Samenvatting
Met zijn nieuwe bundel Blues om wat blijft verwent Willy Spillebeen de lezer met aangrijpende poëzie. In drie cycli schrijft hij zijn ontroerende mijmeringen over de dood, het verleden en onbereikbare verlangens neer. Voor een vierde, ietwat luchtigere cyclus baseerde de dichter zich op enkele opmerkelijke kunstwerken. In Blues om wat blijft is het levensgevoel zoals in de meeste van zijn gedichten, de blues. Hier uit die melancholie zich als verdriet, gemis, rouw om het verlies van de geliefde. Maar ook als de melancholie om wat blijft, het besef van eindigheid maar paradoxaal en tegelijk ook: de vitale kracht van het leven zelf dat voortduurt. Poëzie als woord geworden emotie. Willy Spillebeen (Westrozebeke, 1932) kende reeds een uiterst succesvolle schrijverscarrière als romancier, essayist en vertaler. Naast zijn medewerking aan literaire tijdschriften zoals Dietsche Warande & Belfort, wordt ook zijn eigen poëzie alom geloofd. Met zijn œuvre viel hij reeds meerdere malen in de prijzen. Zo werd zijn poëzie bekroond met de Dirk Martensprijs in 1983 en met de Poëzieprijs van de provincie West-Vlaanderen in 1984. Tot zijn bekendste bundels behoren o.a. Voorbij de populieren (1982), De geschiedenis van een steenbok (2002) en Liefde, het enige (2006).Over zijn poëzie:‘De kracht van Spillebeen ligt in de overtuigende intensiteit waarmee hij elke genoegzaamheid of vroegtijdig vastgeroeste levenskijk weet te doorprikken. Wie deze gedichten leest ziet niet zozeer in de vervoerende ogen van een woordrijke muze, maar in de ogen van een ernstig, diepdenkend mens.’Armand van Assche in Dietsche Warande & Belfort‘De maker van poëzie die een groot publiek aan kan spreken.’ Nederlandse Bibliotheek Dienst‘Formele bekommernissen of de zo typische dichterlijke geobsedeerdheid door het woord als ding of als lichaam, komen hier niet voor. Dat wil niet zeggen dat Spillebeen daar in de praktijk van zijn schrijven geen aandacht voor zou hebben, maar het blijft een secundair stilistisch en structureel middel om de problemen van het ik uit te diepen.’ Hugo Brems in De rentmeester van het paradijs